En hier een overzicht over het station. Het smalspoor heeft geen perrons, niet nodig omdat het materieel erg laag is en omdat het materieel ook geen standaard breedte kent.

Ook te zien is het voordeel van het rijden met RP25 flenzen, je kan het spoor, net als in het echt, zwaar ingraven.

De klok is, net als de Oostduitse 'halve bollen', van het merk Viesmann. Het enige wat er aan de klok is veranderd is dat deze overgespoten is omdat de kleur waarin hij verkocht werd een soort grijs-rood war, niet echt mooi.

Het stationsgebouw is volledig met de hand gemaakt, en lijkt op een aantal stations in Saksen welke rond de eeuwisseling gebouwd zijn, specifiek de lijn naar Oberwiesenthal.

Het spoor zelf is weer een apart verhaal, dat wordt met de hand gelegd, het bestaat uit n-spoor railstaven (Goedemiddag, mag ik vijf meter van de allergoedkoopste n-flex rails hebben?) welke zijn bevestigd op echt houten bielsjes, welke weer gezaagd zijn uit het hout van sigarenkistjes. Snel gaat deze methode niet, denk over een vordering van 30 cm per uur, maar ik vind het resultaat wel mooi en dat telt.

Elke spoorstaaf wordt met vier kleine peco spijkertjes op zijn plaats gehouden, net als in het echt.

Dit is de brug voor de inrit naar het station Arrnitz, en is gemaakt van dun hout, bedekt met alabastine en ingekrast met een steenmotief.

De reling is gemaakt van dunne strookjes hout, en bevat per bevestiging twee spijkertjes.

Het water is gemaakt van een steen/zandbedding en daarna bedekt met een paar lagen vernis, celluloselak om precies te zijn.

Beter was het om een andere lak te gebruiken want de oplosmiddelen van deze lak zijn voldoende om een paar dagen koppijn op te lopen. Ander nadeel is dat celluloselak gewone olieverflagen aantast en laat bladderen, maar dat was in dit geval geen probleem omdat de beekbodem is ingekleurd met verf op waterbasis.

Ook hier komt het bosrijke karakter van de baan duidelijk om de hoek kijken.