Smalspoor, een heel erg eng virus waarvan men zegt dat je er nooit meer van geneest.

Klopt.

Voor mijzelf kan ik zeer duidelijk aangeven wanner ik besmet ben.

Maar voor ik dit jaar noem even een klein stukje persoonlijke geschiedenis.

Teon ik jong was (--heel erg lang geleden--) speelde ik als kind altijd al met treintjes, hetgeen begonnen was toen ik drie was en een Fleishmann set kreeg van mijn Oma. Met deze treintjes heb ik op +/-12 jarige leeftijd al een vaste baan gebouwd in mijn slaapkamer welke ongeveer driekwart van de ruimte innam. Toen de tweede vaste baan bijna klaar was in 1986 gingen we verhuizen dus deze werd afgebroken en opgeborgen. Ik had vrij weinig bluf om deze in de nieuwe woonst weer op te bouwen (Ik was op een leeftijd dat je met andre dingen speelde, ik bedoel uitgaan enzo..) en de overblijfselen van de baan (huisjes, materieel) werden geschonken aan mijn neefje. Case closed zou je zeggen.

Tot ik in 1996 voor een uurtje vast kwam te zitten op Schiphol en uit verveling de kiosk ben gaan bekijken. Omdat ik het nog steeds niet breed had viel mijn oog op een zeer goedkoop treinenblaadje van (oost)Duitse origine, de Modelleisenbahner. Uit nieuwsgierigheid gekocht en gelezen, het was toch een oude hobby toch?

Daarin stond een review van een bepaalde smalspoorlocomotief, de saksische 4k., welke ik tot op de dag van vandaag als de mooiste locomotief ter wereld beschouw. Ik was verkocht, en goed ook.

Enige weken later besloot ik toch de hobby weer op te pakken en ben begonnen met een aantal proefdioramas om de kunst weer te pakken te krijgen. Nadat deze probeerselen weer tot stof waren gewederkeerd met behulp van wat geweld en een decoupeerzaag besloot ik een grotere modulebaan te bouwen waarvan op deze site de foto's staan.

En, eind goed al goed, het in de modeleisenbahner omschreven model is ook in mijn bezit gekomen.

Rond 2000 was ik bezig met carrierewissel en tot oktober 2002 heeft de baan dus opgeborgen gestaan geleden. Nu heb ik echter weer een beetje tijd, dus heb ik de draad weer opgepakt en heb de modules verder verfijnd, en binnenkort komt er een vierde bij.

De keuze voor modules was simpel, ik heb geen aparte kamer voor dit moois, dus moet het mogelijk zijn de ruimte die de modules in beslag nemen weer te kunnen gebruiken als huiskamer.

Achtereenvolgens de schuldigen: Eerst mijn Oma, daarna de vertragingen van de NS, daarna dus de Modelleisenbahner.

Pure overmacht zou je zeggen..........